[Projek E-publishing #6] Miodzie, jestem domem! - czyli o rzeczach prostych jak drut.

Kiedy byłam mała, tata znajdował bardzo dobry sposób, żeby móc w spokoju majsterkować i nie musieć zbytnio martwić się, że jego pociecha biega gdzieś bez opieki – zabierał mnie ze sobą do warsztatu, a tam czekała moja ulubiona deska i sterta gwoździ, a także dopasowany do moich możliwości młotek. Wyobraźcie sobie pięcioletnie dziecko, które godzinami, wciąż z tą samą werwą i zawzięciem wbija gwoździe w deskę i nawet nie piśnie, kiedy przypadkiem zamiast w gwóźdź trafi we własnego kciuka.

I można powiedzieć, że zostało mi to do dziś.

Zasada nr 1: Nie ma rzeczy niemożliwych.

Wśród licznych, jakże różnych, rzeczy jakie zdarzyło mi się robić w bardzo młodym wieku (poza wbijaniem gwoździ w deskę, oczywiście) było też towarzyszenie rodzicom w remontowaniu mieszkania i może to dlatego mam ogromne zamiłowanie do malowania, mieszania gipsu, szpachlowania i szlifowania gładzi szpachlowej. Zresztą, tata nadal z dumą opowiada, że jego pociecha w tak młodym wieku potrafiła umieszać porządny, mocny gips. Cóż, mówią, że nie ma rzeczy niemożliwych.

No i ma to swoje zalety. Szpachle, skrobaczki, kielnie, pędzle, papier ścierny – takie rzeczy nigdy nie były mi obce, więc nawet jeśli będę zmuszona zająć się remontem sama, nie będę potrzebowała Panów Fachowców, żeby sobie z tym poradzić, a w sklepie żaden sprzedawca nie wciśnie mi kitu. Wiem czym jest suwmiarka, czym różni się klucz imbusowy od płaskiego i co niezmiernie mnie cieszy –  nie potrzebuję pomocy, żeby wymienić zamek, wywiercić dziurę w ścianie, zmontować mebel. Bycie niezależnym to podstawa!

Piszę o tym między innymi dlatego, że w sesji studenci zwykli robić wszystko, poza uczeniem się i mnie również przychodzą do głowy różne ciekawe pomysły. Ot, na przykład odnawianie starego statywu do robienia zdjęć:

Statyw ma już prawie sto lat, więc należy go trochę podrasować, a że mam mnóstwo wełny stalowej, którą kupiłam jakiś czas temu, żeby wyczyścić progi w gitarze, stwierdziłam, że mogłabym ją wykorzystać (wełnę, nie gitarę). Progów w gitarze nie czyszczę przecież codziennie.

Zasada nr 2: Reusing to podstawa!

Muszę w końcu się do tego przyznać. Mam obsesję na punkcie recyclingu. Do tego stopnia, że jestem w stanie zachować nawet resztę zeszytu w kratkę z myślą o tym, że niezapisane kartki wyrwę i wykorzystam. Przez bardzo długi czas na zajęcia chodziłam ze stosem takich luźnych kartek, aż nie zapisałam ich wszystkich.

Tak samo rzecz ma się z woskiem, jaki zostaje mi ze świeczek. Nałogowo przetapiałam go na nowo, robiłam knotki z bawełnianej włóczki i tworzyłam nowe świece. Jedna wciąż jeszcze przydaje mi się od czasu do czasu, ale niewiele już jej zostało. A potem zrobię z niej i reszty wosku, jaki mi został – nową. To świetna zabawa i niesamowita frajda, kiedy własnymi rękoma można stworzyć coś, co się przydaje, pomaga nam na co dzień i w dodatku ładnie wygląda. A tego typu prace niesamowicie odprężają! Czasami, żeby coś zrobić samemu nie potrzeba maszyny do szycia, umiejętności, drogiego sprzętu czy Bóg jeden wie czego. Czasami wystarczy po prostu pomysł.

Przez bardzo długi czas trzymałam wszystkie kordonki i nici w reklamówce, bo nigdzie indziej nie było na nie mniejsca. Aż pewnego dnia wpadłam na pomysł, żeby nici trzymać na gustownych, drewnianych szpulkach. Okazało się jednak, że takie szpulki kosztują więcej niż to warte. Ale: potrzeba matką wynalazku. Wygrzebałam z piwnicy stare szpulki po kliszy fotograficznej i ponawijałam nici właśnie na nie. Szpulek miałam dużo, ale okazało się, że kordonka, muliny i atłasku jest więcej. Ale i tu znalazło się rozwiązanie: stare korki od wina (które chciałam przerobić na podstawki pod kubki, ale jakoś nigdy się nie złożyło…) również zamieniły się w szpulki! Żeby całość wyglądała jeszcze ładniej wszystkie szpulki wsadziłam do pojemnika próżniowego, który stał zapomniany i zaniedbany na dnie kuchenniej szafki.

A skoro już jesteśmy przy różnych włóczkach i innych takich… Ostatnio moja rodzicielka w dość brutalny, acz przypadkowy sposób pozbawiła mój ulubiony kubek do kawy… ucha. Na całe szczęście reszta naczynia przeżyła, ale jednak gorący płyn szybko nagrzewa porcelanę, a ja nie lubię parzyć sobie dłoni, więc wykorzystałam okazję, żeby w końcu zrobić sobie jeden z tych przeuroczych kubraczków, jakie ostatnio widuję na Pinterest

Zasada nr 3: Do It Yourself!

Jasne, mogłam kupić sobie taki kubraczek, ale przecież po co wydawać pieniądze na coś, co można zrobić samemu. Zwłaszcza, że sprawia to taką frajdę. A że jeszcze nie miałam okazji wypróbować drutów do warkoczy, pomyślałam, że będzie to świetna okazja. No i poszperałam, poszperałam, okazało się, że większość wzorów jakie znalazłam miała warkocze w poprzek całego kubraczka, a mnie zależało na tym, by były wzdłuż. Nie pozostało mi nic innego, jak metodą prób i błędów wymyślić coś własnego.

I tak powstało to:

Było z nim trochę zachodu, ale warto było, bo teraz zamiast straszliwie gorącej porcelany czuję przez miękką włóczkę przyjemne ciepełko. Rzecz idealna na zimę (albo kiedy wasz kubek nie ma ucha.) Planuję zrobić jeszcze kilka takich, ale najpierw muszę skończyć skarpetki, które zaczęłam niedawno. Ponieważ nie mam co robić z własnym życiem, uznałam, że zimą najfajniejsze będą takie ze wzorkami, więc teraz wieczorami liczę kratki na schemacie, oczka i usiłuję ogarnąć robienie dwoma kolorami na raz. Jestem leworęczna, więc trzymanie drugiej włóczki w prawej ręce jest dość kłopotliwe, ale kiedy człowiek już załapie o co chodzi, jest łatwiej.  

Początek nie był łatwy, bo czułam, że mam w dłoniach o trzy druty za dużo, ale sądzę, że warto się trochę w to pobawić, bo efekt już widać!

 

 

No i podstawowa zaleta takich projektów, to niekończące się pomysły na prezenty! O ile więcej radości sprawi obdarowanej osobie coś, co wykonamy sami, niż rzecz, którą kupimy? I to chyba największa frajda w tym wszystkim.